پاسخ: «گو تير بلا بار، كه من سهم (ترس) ندارم / تيری كه زند دوست، بود سهم سعادت» (صفحه 68 كتاب فارسی)
بيت به صورت سؤال ميگويد كه هرچه از دوست رسد نيكوست، چه زهر باشد و چه شربت ناب، چه درد باشد چه مرهم، چه تير باشد و چه هر چيز ديگر

پاسخ: ناموس (صفحه 83 كتاب فارسی)
واژه «ناموس» معنای «آبرو» دارد: «(اينان) آبروی عشق و عاشقی را می برند.»

پاسخ: واژه «بی نظير» نادرست نوشته شده است. (صفحه 69 كتاب فارسی)

پاسخ: ميرزا محمدصادق اميری معروف به اديب الممالک فراهانی شاعر و روزنامه نگار عصر مشروطه بود. وی اين لقـب را از مظفّرالدين شاه گرفت. (صفحه 83 و بخش اعلام كتاب فارسی)

پاسخ: یکی – فقط «تو» در عبارت «د» نهاد است. در ساير عبارات، مفعول مشخّص شده است. (صفحه 85 كتاب فارسی)

پاسخ: در عبارت «پدرم روضه ی رضوان را به دو گندم بفروخت»، گروه «دو گندم» كه صفت شمارشی دارد، پس از حرف اضافه آمـده اسـت و متمِّم است. (صفحه 84 كتاب فارسی)

پاسخ: واژه ی «سنبل» به شكلِ «سمبل» تلفّظ می شود. (صفحه 79 كتاب فارسی)

پاسخ: واژه های «نيايد» و «نپايد» قافيه اند و با هم جناس دارند. (صفحه 78 كتاب فارسی)

پاسخ: كوه طور را مثال آورده است كه به قامت مهتر نيست، اما به قيمت بهتر است. يعنی كوهی كوتاه اما بلندقدر است. (صفحه 79 كتاب فارسی)
)

پاسخ: آن كه لعلش عين آب زندگانی يافتيم / در رهش مردن حيات جاودانی يافتيم

شاعر بیان می كند با «مردن» در ره كسی كه لبِ لعلِ او را عينِ آبِ زندگي ديده، حيات جـاوداني يافتـه اسـت. (صفحه 87 كتاب فارسی)